Книга джунглей-2 [VHS] { } ~93.11.24 056

За нейкiх пяць хвiлiн наш воз ад'яжджае. - Шкада, што так хутка. Нiчога ня зробiш. Думаю, што хутка ўбачымся.Скажыце, як вы там выжылi? Як вялося? - Зусiм добра. Працаваў у амэрыканцаў на кухнi, - казаў Дзежка. - I цэлы час чакаляду налева сьпiхаў, - памог Лабун. - Цiкава, аднак, што табе амэрыканцы гумары з галавы ня выдурылi. - Не, братка. Жывём. Iзноў засьмяялiся. - Мне цiкава было ведаць, як вам вялося да таго часу, пакуль да амэрыканцаў трапiлi, - пытаў Сымон. - Гэта, братка, доўгая гiсторыя. Раскажам, як трапiце да нас. - Дык вы ў школе падхаронжых? - Фактычна дык ня школа, а кампанiя, зь якой iдуць у школу. Там усе зь сярэдняй асьветай. - Дык, мусiць, i мы туды трапiм. - Пэўна-ж. Старайцеся. Ганi Дудкевiча й Караткевiча ды рэшту. Гэта патрэбна для нашай справы й будучынi. Трэба, каб там было як найбольш беларусаў. Сымон запiсаў адрас, i сябры разьвiталiся. Сустрэча пад алiўкавымi дрэвамi ўзбагацiла Сымонава жыцьцё й падняла ягоны дух. Няма ў жыцьцi нiчога больш каштоўнага, чымся ў незнаёмых людзкiх джунглях, выкiнутаму на чужы бераг й адзiнокаму, сустрэцца з дарагiмi сябрамi ...